Heel lang geleden woonde er in het verre land Spanje een oude man die Nicolaas van Myra heette. Hij was een eenvoudige en vrome man, die elke dag zijn stukje grond bebouwde en zijn beesten verzorgde. De man was zeer geliefd in zijn dorp, omdat hij altijd alles deelde van hetgeen zijn kleine landje aan groenten opbracht. Vaak gaf hij zelfs meer weg dan hij zelf kon missen. Jaar in jaar uit woonde Nicolaas daar vredig.
Op een najaarsnacht teisterde een harde storm de streek. De regen stroomde met bakken naar beneden. Bliksemflitsen schoten door de lucht. Op een gegeven moment begon het zelfs hard te hagelen en te sneeuwen, zodat het hele land er wit en ijzig uitzag. Het was een verschrikkelijk noodweer. Het was deze nacht, dat er op de deur van Nicolaas van Myra werd geklopt. Het kloppen was zacht en zwak en eerst hoorde hij het niet doordat het werd overstemd door de harde storm buiten. Pas toen het het kloppen wat harder en doordringender werd, werd het door de oude man gehoord. Hij deed gauw de deur open. Buiten stond een arme vrouw met haar kind, verkleumd van de kou.
“Kom binnen”, zei Nicolaas, “en warm je bij het haardvuur”. De vrouw strompelde met het kind in haar armen de kamer in en viel op haar knieën van dankbaarheid. Gauw liet hij haar opstaan en begeleidde haar naar het vuur dat warm in de haard knetterde. Hij haalde zijn warme mantel, sloeg die om de vrouw en haar kind heen en ging een stevige maaltijd voor hen klaarmaken. Na het eten legde hij de twee in zijn bed, zodat ze een goede nachtrust zouden hebben. Die nacht werd het kind ernstig ziek. Het had zware kou gevat en er moest hulp worden gehaald. De oude Nicolaas ging de koude stormnacht in op weg naar een kruidendokter. Hij liep door de ijzige stormen met sneeuw en hagelbuien, zonder mantel, want daarin lag het zieke kind nog gewikkeld.
Na een uur vechten tegen de storm en koude, kwam hij bij de woning van de kruidendokter en klopte aan. Na een tijdje werd opengedaan. “Wat moet je hier?” vroeg de kruidendokter bits. Nicolaas vertelde hem van het zieke kind, en smeekte hem mee te gaan naar zijn huisje om te helpen. “Je denkt toch niet dat ik met dit weer naar buiten ga?” was het antwoord dat hij kreeg. “Maar het kind zal sterven als er geen hulp komt,” smeekte Nicolaas. “Beter het kind dan ik” schreeuwde de kruidendokter en hij sloeg de deur met een klap dicht.
De oude Nicolaas strompelde verder. Zijn witte haren en zijn witte baard waaiden langs zijn gezicht. Hoestend, rillend van de kou en met tranen in zijn ogen door de hagel en de storm, liep hij verdrietig over het smalle pad verder. Plotseling kwam hem een oud vrouwtje tegemoet. “Wat loop je daar treurig,” zei ze, “ga toch naar huis, straks word je nog ziek door de koude”. Toen vertelde Nicolaas haar over het zieke kind. “Hier,” zei de vrouw, “heb je kruiden, die zullen het kind genezen. Ga nu maar gauw naar huis, voordat het te laat is.” En meteen nadat zij dit had gezegd was zij verdwenen. Rennend en struikelend haastte hij zich naar huis. Eenmaal daar aangekomen, begaven zijn krachten het. Hij sleepte zijn verkleumde en rillende lichaam naar het bed waar de moeder met haar kind lag. Gelukkig, het kind zou gered worden. Het kind zou mogen blijven leven.
Die nacht stierf Nicolaas. Omdat hij in zijn leven altijd deelde met zijn medemensen en hij zelfs zijn eigen leven offerde voor dat van een kind, ontving Nicolaas het mooiste geschenk dat je maar kunt bedenken. Vanaf dit moment mocht hij elk jaar een keer terugkeren naar de aarde om de mensen te leren elkaar wat van zichzelf weg te geven.
Zo kan Nicolaas op aarde voortleven in de harten van de mensen. En de mensen zijn elk jaar weer blij als zij de oude Nicolaas in hun hart mogen ontvangen. In de koude najaarsdagen, aan het begin van de adventstijd, als de hele aarde wacht op de komst van het Christuskind dat zijn licht op aarde zal komen brengen, gedenken de mensen Nicolaas, door aan de kinderen en aan elkaar geschenken te geven. En zij noemen hem Sint Nicolaas of Sinterklaas.”