Je kent de situaties vast wel. Je lieve kleine ukkepuk is boos of verdrietig en laat dit horen. Meteen is er een omstander of een ouder die hierop wilt inspelen. Er worden speeltjes gepakt, gekke gezichten getrokken, er wordt afleiding gezocht of het kind krijgt hetgeen wat hij of zij in de eerste plaats wilde hebben. Zo… je lieverdje is weer blij. Wat we echter vergeten is, dat op de lange termijn, dit sussen grotere problemen kan veroorzaken.
Wij als ouders, omstanders, familielid of als mens, realiseren ons vaak niet dat ALLE emoties er mogen zijn. Dus ook boosheid en verdriet. We weten als volwassene heel erg goed hoe vervelend het kan zijn wanneer een ander je emotie niet erkent of je afleidt. Op een later moment komt de emotie terug en waarschijnlijk in grotere mate.
Zo werkt het ook bij kinderen. Vanaf dat ze een paar uur oud zijn, willen zij hun emoties uiten. Lekker lang huilen is voor een kind ontzettend ontspannend en gezond. Probeer daarom ook het huilen niet weg te nemen, want je pakt je kind de kans af om even lekker stoom af te blazen.
Ook als kinderen ouder worden, blijft huilen belangrijk. Geef je het geen ruimte dan ontstaat bijvoorbeeld het volgende scenario:
De hele dag is jouw kind fijn aan het spelen, maar op het moment dat er gestopt moet worden, wordt hij of zij boos. Deze boosheid wordt niet erkend en er wordt door middel van een kleine afleiding toch opgeruimd. Aan het eten wil hij of zij niet eten wat er op het bordje ligt. Hij of zij wordt verdrietig, maar al snel wordt er een regeling getroffen, waardoor we allemaal verder kunnen eten. In de middag lopen we in de stad en opeens ontstaat een huilbui midden op straat. Deze huilbui wordt al snel groter. Oei! Hoe komt dit nu??
Als we nu een stapje terugnemen, dan zie je dat het emmertje langzaam volgelopen is. De laatste druppel kan iets kleins geweest zijn. Wanneer we bij het spelen de emotie van teleurstelling hadden erkend, dan was het bij het eten misschien rustig gebleven en hadden we in de stad kunnen lopen zonder driftbui.
HOE DAN?!
Nou eigenlijk is het heel simpel. Als ouder accepteer je gewoon de emotie. Die mag er zijn
Je mag boos, verdrietig, teleurgesteld of verveeld zijn. ‘Ik snap dat je even wil huilen. Kom dit maar bij mij doen.’ In eerste instantie zal je een beetje weerstand krijgen. Kijk even hoe dichtbij je mag komen. Dit doen wij als volwassene ook. Iemand wil je troosten en je eerste reactie is vaak: “Nee joh, dat hoeft niet, dan ga ik alleen maar harder huilen.” Maar zet even door, pak je kind op schoot of ga er dichtbij zitten. De tranen zullen stromen. Laat het kind bepalen wanneer het uitgehuild is. Dit kan 5 minuten duren, maar soms ook veel langer!
Daarna kun je erover praten. Wat maakte je nou emotioneel. Erken dat je begrijpt dat deze emotie ontstaan is en vraag dan: “Wat kan ik voor jou doen?” Zoek samen de middenweg en als het goed is, zullen situaties als deze steeds minder gaan voorkomen. Het kind weet namelijk dat het veilig is met zijn of haar emoties en kan deze ventileren wanneer het nodig is.
Ouders vinden verdriet en boosheid van hun kind vaak moeilijk. Meestal komt dit door de angst dat ouders denken dat kinderen ongelukkig zullen worden als ze deze emoties vaak hebben.
Maar het verwelkomen van jouw kind zijn minder leuke emoties, zal uiteindelijk iedereen gelukkiger maken. Het is prima dat kinderen niet helemaal gelukkig worden van het eten (of welk ander moment van de dag). De struggles ontstaan wanneer we te hard streven om ons kind ten alle tijden gelukkig te houden. Kinderen hebben stabiliteit en regels nodig. Ze moeten ook weten dat ze onhappy mogen zijn en dat dat ok is. Heb empathie voor je kind, laat weten dat je ze hoort, respecteer hun gevoelens, maar maak keuzes die jij gezond vindt voor het kind.
Als we namelijk de moeilijke en zware emoties weghouden bij kinderen, dan leren ze niet met tegenslagen omgaan. Hoe kunnen ze moeilijke situaties aangaan, als ze niet geleerd hebben om eerst flink te balen en dan oplossingen te vinden. Deze moeilijke situaties vermijden, zorgt voor een onplezierig gevoel. Hetgeen waar je als ouder bang voor bent, is uitgekomen. Je kind is unhappy.
Dus laat de traantjes maar lekker stromen. Dat lucht op!
Leuk geschreven 🙂 Lekker huilen kan voor iedereen soms echt even opluchten! Vooral bij dreumessen kan ik me bovenstaande goed indenken. Maar je schrijft ook dat er vanaf de geboorte al emoties zijn, hoe pas je het toe bij de piepjonge baby’tjes? Daar is het nog zo lastig in te schatten of het huilen een vraag om iets is of gewoon even verwerken van emoties. Ben benieuwd hoe je daar over denkt.
Bij kleine baby’s kijk je eerst naar deze behoeftes: honger, moe zijn, vieze luier, ongemak. Als al deze vier behoeftes voorzien zijn en je baby huilt nog steeds: vastpakken, liefde geven en laten uithuilen. Vanaf 8 weken hoor je ook duidelijk het verschil in de huiltjes en weet je wanneer het tijd is voor een goede troostsessie 🙂